Hier ben ik weer!
Door: Jael Cramer
Blijf op de hoogte en volg Jaël
16 November 2014 | Tanzania, Marombosa
Zozo het heeft even geduurd maar hier ben ik weer met een blog, hierbij een korte samenvatting van mijn afrikaanse weken.
Zoals veel van jullie weten heeft mijn iphone het door de hitte hier begeven en moest ik op zoek naar een tijdelijke oplossing voor de tijd dat ik hier ben. Na even zoeken vonden we een telefoonwinkel en kregen we gelijk de iphone 6 onder ons neus gedrukt. Die is gewoon even overgevlogen vanaf Amerika, onvoorstelbaar als je het vergelijkt met het dagelijks straatbeeld. Sommige mensen hebben geen eens een huis en andere hebben een iphone, blijft toch onbegrijpelijk. Onderweg naar huis zaten we in taxi en ineens was iedereen aan het gebaren naar onze chauffeur, hij zette de auto stil en begon te rennen. De sleutels zaten nog in het contact dus hij zou wel terug komen. Bleek dat hij een wieldop was verloren en die ging hij even van de weg plukken.
Een aantal andere vrijwilligers kwamen ons ziekenhuis bezoeken om te kijken wat de verschillen waren, later gingen we ook langs in het ziekenhuis waar hun liepen. Daar zagen we pas hoe goed wij het eigenlijk nog hadden in Levolosi hospital, overal lagen hoogzwangere vrouwen op de grond of met 3 in een bed gepropt. En vrouwen vochten bij de weegschaal om hun kind te kunnen wegen,zo ongeorganiseerd en zoveel drukte. Het grote verschil was dat in dit ziekenhuis bijna alles gratis is en in ons ziekenhuis moeten de patienten wel wat betalen.
Een dag dat het rustig was in het ziekenhuis bezochten we een baby weeshuis, onvoorstelbaar dat zulke kleintjes langs de weg worden gevonden of worden achtergelaten in het ziekenhuis. Een klein jongetje van een week oud heeft uren in mijn armen liggen slapen en het was dan ook erg lastig om weer weg te gaan. Wel echt heel mooi om te zien dat deze kindjes worden opgevangen en goed worden verzorgd tot de tijd dat ze worden geadopteerd.
Op een zondag hebben we samen met een afrikaanse familie een kerkdienst bijgewoond, 3 uur lang liederen met volle overgave en iedereen was aan het dansen. Het gospelkoor wat wij voor ons hadden klopt wel degelijk, heel bijzonder en dat elke zondag.. Respect voor deze mensen met zoveel passie voor hun geloof! Daarna kregen we een lunch bij de afrikaanse familie thuis, zo ontzettend lief ze willen je alles geven terwijl ze zo weinig hebben.
We zijn 4 dagen op safari geweest, wat een ervaring. Slapen in tenten op nationale parken tussen de wilde dieren. De nacht in de serengeti hebben we geen oog dichtgedaan, overal dierengeluiden. Op een gegeven moment toen we bijna in slaap waren hoorden we hyena's die steeds dichterbij kwamen en de prullenbakken overhoop aan het halen waren opzoek naar eten.. We lagen pal naast de keuken, wat achteraf natuurlijk niet zo handig was, toen we dachten dat de hyena's het voorgezien hielden was er ineens een leeuw die antwoord gaf.. We zijn nog nooit zo bang geweest, pff mijn hele lichaam kon niet meer stoppen met trillen en was zo misselijk van angst. Achteraf kunnen we er hard om lachen, maar op dat moment dacht ik echt dat ons laatste uur geslagen was..
De safari zelf was echt geweldig, we hebben de big five gezien, leeuwen die een zebra op aan het eten waren en die de liefde bedreven voor ons neus. Heel apart en wie kan dat nou na vertellen.
Daarna in het ziekenhuis gebeurden er weer een hele hoop dingen, een vrouw die zelf een abortus had opgewekt terwijl het kindje al bijna 4 maanden oud was en wij het vonden toen het net was gebeurd. De vrouw zelf was er erg blij mee, terwijl wij aardig in shock waren. Bij de wondverzorging hebben we ook al wat uren doorgebracht, dit is voor mij best afzien aangezien ik al niet zo'n held met wonden ben. En je de wondverzorging van hier niet kan vergelijken met die van Nederland. Huid van een brandwond die met een pincet eraf wordt geschrapen en er amper middelen zijn om dit schoon te maken.
Tussendoor zijn we een weekje naar Zanzibar gevlogen om even te relaxen, wat we wel konden gebruiken. Zo'n stad en ziekenhuis kosten ontzettend veel energie, dus was heerlijk dat we er even uit waren. Eerst een paar dagen in Stone town, waar ik een spicy scrub kreeg en dit heb ik geweten ook. De dagen erna zat ik helemaal onder de rode bultjes en jeukt het als een gek. Gelukkig toen we in Kendwa aankwamen waar de fullmoonparty was, waren de bultjes ook weer aardig verdwenen:) Het resort was een bountyeiland waar we heerlijk hebben gesnorkeld en zelfs dolfijnen hebben gespot!
Nu op naar onze laatste weken ziekenhuis en daarna gaat het avontuur van de kilimanjaro beginnen! Doei!
Zoals veel van jullie weten heeft mijn iphone het door de hitte hier begeven en moest ik op zoek naar een tijdelijke oplossing voor de tijd dat ik hier ben. Na even zoeken vonden we een telefoonwinkel en kregen we gelijk de iphone 6 onder ons neus gedrukt. Die is gewoon even overgevlogen vanaf Amerika, onvoorstelbaar als je het vergelijkt met het dagelijks straatbeeld. Sommige mensen hebben geen eens een huis en andere hebben een iphone, blijft toch onbegrijpelijk. Onderweg naar huis zaten we in taxi en ineens was iedereen aan het gebaren naar onze chauffeur, hij zette de auto stil en begon te rennen. De sleutels zaten nog in het contact dus hij zou wel terug komen. Bleek dat hij een wieldop was verloren en die ging hij even van de weg plukken.
Een aantal andere vrijwilligers kwamen ons ziekenhuis bezoeken om te kijken wat de verschillen waren, later gingen we ook langs in het ziekenhuis waar hun liepen. Daar zagen we pas hoe goed wij het eigenlijk nog hadden in Levolosi hospital, overal lagen hoogzwangere vrouwen op de grond of met 3 in een bed gepropt. En vrouwen vochten bij de weegschaal om hun kind te kunnen wegen,zo ongeorganiseerd en zoveel drukte. Het grote verschil was dat in dit ziekenhuis bijna alles gratis is en in ons ziekenhuis moeten de patienten wel wat betalen.
Een dag dat het rustig was in het ziekenhuis bezochten we een baby weeshuis, onvoorstelbaar dat zulke kleintjes langs de weg worden gevonden of worden achtergelaten in het ziekenhuis. Een klein jongetje van een week oud heeft uren in mijn armen liggen slapen en het was dan ook erg lastig om weer weg te gaan. Wel echt heel mooi om te zien dat deze kindjes worden opgevangen en goed worden verzorgd tot de tijd dat ze worden geadopteerd.
Op een zondag hebben we samen met een afrikaanse familie een kerkdienst bijgewoond, 3 uur lang liederen met volle overgave en iedereen was aan het dansen. Het gospelkoor wat wij voor ons hadden klopt wel degelijk, heel bijzonder en dat elke zondag.. Respect voor deze mensen met zoveel passie voor hun geloof! Daarna kregen we een lunch bij de afrikaanse familie thuis, zo ontzettend lief ze willen je alles geven terwijl ze zo weinig hebben.
We zijn 4 dagen op safari geweest, wat een ervaring. Slapen in tenten op nationale parken tussen de wilde dieren. De nacht in de serengeti hebben we geen oog dichtgedaan, overal dierengeluiden. Op een gegeven moment toen we bijna in slaap waren hoorden we hyena's die steeds dichterbij kwamen en de prullenbakken overhoop aan het halen waren opzoek naar eten.. We lagen pal naast de keuken, wat achteraf natuurlijk niet zo handig was, toen we dachten dat de hyena's het voorgezien hielden was er ineens een leeuw die antwoord gaf.. We zijn nog nooit zo bang geweest, pff mijn hele lichaam kon niet meer stoppen met trillen en was zo misselijk van angst. Achteraf kunnen we er hard om lachen, maar op dat moment dacht ik echt dat ons laatste uur geslagen was..
De safari zelf was echt geweldig, we hebben de big five gezien, leeuwen die een zebra op aan het eten waren en die de liefde bedreven voor ons neus. Heel apart en wie kan dat nou na vertellen.
Daarna in het ziekenhuis gebeurden er weer een hele hoop dingen, een vrouw die zelf een abortus had opgewekt terwijl het kindje al bijna 4 maanden oud was en wij het vonden toen het net was gebeurd. De vrouw zelf was er erg blij mee, terwijl wij aardig in shock waren. Bij de wondverzorging hebben we ook al wat uren doorgebracht, dit is voor mij best afzien aangezien ik al niet zo'n held met wonden ben. En je de wondverzorging van hier niet kan vergelijken met die van Nederland. Huid van een brandwond die met een pincet eraf wordt geschrapen en er amper middelen zijn om dit schoon te maken.
Tussendoor zijn we een weekje naar Zanzibar gevlogen om even te relaxen, wat we wel konden gebruiken. Zo'n stad en ziekenhuis kosten ontzettend veel energie, dus was heerlijk dat we er even uit waren. Eerst een paar dagen in Stone town, waar ik een spicy scrub kreeg en dit heb ik geweten ook. De dagen erna zat ik helemaal onder de rode bultjes en jeukt het als een gek. Gelukkig toen we in Kendwa aankwamen waar de fullmoonparty was, waren de bultjes ook weer aardig verdwenen:) Het resort was een bountyeiland waar we heerlijk hebben gesnorkeld en zelfs dolfijnen hebben gespot!
Nu op naar onze laatste weken ziekenhuis en daarna gaat het avontuur van de kilimanjaro beginnen! Doei!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
