Eerste dagen in het ziekenhuis

Na 2 dagen werken in het ziekenhuis weet ik niet goed waar ik moet beginnen en wat ik moet vertellen, omdat het in woorden moeilijk uit te leggen is. Ik ga het proberen allemaal op een rijtje te zetten..

We zouden we om 8 uur opgehaald worden, Afrikaanse tijd is dat 1,5u later. Eenmaal bij het ziekenhuis aangekomen konden we nog een uur wachten op de directrice die een praatje met ons wilde maken. Tijdens het wachten konden we eens goed observeren waar we eigenlijk beland waren en hoe het in zijn werk ging. De 'patiënten' moesten zich melden bij een soort van receptie, daarna ergens gaan zitten om te wachten op een verpleegkundige screening om daarna doorgestuurd te kunnen worden naar de juiste plek/dokter. Dit alles vindt geheel buiten plaats en er is totaal geen privacy. Naast ons stond een tuinstoel met wielen eronder, genaamd 'wheelchair'. Heel crea bea!

Tijdens onze rondleiding kregen we alles wat ze in dit ziekenhuis doen te zien, naast bijvoorbeeld de hiv/aids screeningen hebben ze hier ook de tandarts en zit zelfs het laboratorium ernaast. Naast dit deel van het ziekenhuis staat een apart gebouw wat de 'mother and childcare' heet. Daar hebben wij onze eerste 2 dagen vooral doorgebracht.

Toen we nog half met de rondleiding daar bezig waren begon er een vrouw te bevallen en was het de vraag of we ook even binnen wilde komen.. Er stonden 3 soort van bedden naast elkaar waar 3 hoog zwangere vrouwen lagen, totaal naakt en de deur ging maar open en dicht. Het duurde zo lang voordat de baby eruit kwam, dat wij beide dachten dat het meisje het niet zou overleven. Zo blij toen ze begon te huilen! Het net geboren meisje werd nog net gewogen, gemeten en in een doek gewikkeld, ohja en ons werd gevraagd of we even haar mond wilde uitzuigen.. We waren zo verbaasd dat het baby'tje niet naar de moeder toe ging en onder een soort van föhn werd gelegd. De moeder ging naar een andere kamer om te rusten, we vroegen wannneer de baby naar de mama ging het antwoord was over een halfuurtje of uurtje. Wij zijn die tijd maar bij het baby'tje gebleven en hebben het wat liefde gegeven wat het eigenlijk in onze ogen van de moeder had moet krijgen.. Zo ontwikkelen kinderen natuurlijk super snel een hehtingsstoornis.. Mja zo gaat het hier nu eenmaal, dus dat zullen we moeten accepteren. Dat is ook een hele goeie les en ik leer goed relativeren hier!

Op onze tweede dag mochten we mee de OK op, een verticale keizersnede stond op de planning.. Wist niet dat het überhaupt mogelijk was en het verliep dan ook niet helemaal vlekkeloos. De anesthesist was afwezig en daarom 'probeerde' de verpleegkundige de ruggenprik te zetten, het was erin eruit erin eruit op een gegeven moment kon ik het niet meer aanzien en zijn we maar even weggelopen. Toen ze klaar waren om te beginnen met de operatie (na een gebed) kon de vrouw haar benen nog steeds bewegen en waren we erg bang dat ze alles zou voelen. Ze begonnen met het verwijderen van littekenweefsel wat de vrouw op haar buik had, alles duurde heel erg lang en we vroegen ons af of de baby het wel zou redden.. Op een gegeven moment was er paniek en moest de directrice komen. Ze kwam aanrennen in haar normale kleren en werd snel in een OK pak gehesen. Ze heeft na heel wat bloed, duw en trekwerk het kindje eruit gekregen. Het huilde alleen niet, gelukkig nadat de longetjes waren leeggepompt en reanimatie begon het te huilen!! Nou wij konden op dat moment ook wel een traantje wegpinken. Wat een opluchting! De OK was 1 grote rotzooi, maar de moeder leeft gelukkig ook nog!;) Wat een dag! Heb nu al zoveel bewondering gekregen voor hoe ze hier werken met zo weinig. Hoop dat we ze binnenkort nog wat meer kunnen ondersteunen, nu nog erg lastig door de taalbarrière en de cultuurverschillen. We gaan ervoor, op naar een nieuwe week in het ziekenhuis!